προδικία

ἡ, Α [πρόδικος]

1. το δικαίωμα ή το προνόμιο τού να δικαστεί κανείς πριν από κάποιον άλλο («δεδόχθαι τοῑς ἱερομνήμοσι, Σατύρωι καὶ Τεισάνδρωι καὶ Φαινίωνι δοῡναι προδικίαν καὶ ἀσφάλειαν καὶ επιτιμίαν», επιγρ.)

2. το προνόμιο ή το αξίωμα τού προδίκου («πᾱσαν δὲ πρεσβείαν καὶ προδικίαν ὑφαρπάζουσα φιλοτιμία», Πλούτ.)

3. στον πληθ. αἱ προδικίαι

τα ψηφίσματα που παραχωρούσαν το προνόμιο ή το δικαίωμα τής προδικίας.